"Ηλεκτρονική Μουσική"

Στο αρχικό Post ανέφερα την "ηλεκτρονική μουσική" που περιγράφει ο Aldous Huxley στο Brave new world, σαν μια "άτεχνη" τυποποιημένη μουσική φτιαγμένη από μηχανές. Ο συγγραφέας βέβαια δεν είχε ποτέ του ακούσει House, Trance ή Techno, γιατί το βιβλίο δημοσιεύτηκε το 1932. Αν όμως, προσωρινά τουλάχιστον παραλείψουμε τον όρο "άτεχνη" και το φτιαγμένη από μηχανές το κάνουμε "φτιαγμένη αποκλειστικά ΜΕ μηχανές" έχουμε όντως τον ορισμό των παραπάνω μουσικών ειδών. Ένας πολιτισμός χαρακτηρίζεται από τις πλειοψηφίες του. Αυτό που μένει πίσω είναι ο κανόνας και όχι οι εξαιρέσεις όσο λαμπρές κι αν είναι αυτές.
Ο πολιτισμός μας χαρακτηρίζεται από μια τυποποιημένη μουσική που, όχι πανελλαδικά αλλά παγκόσμια και πανανθρώπινα, στην συντριπτική πλειοψηφία αποτελεί τη "διασκέδαση" του Σαββατόβραδου, συνοδευόμενη από άφθονο αλκοόλ με περίτεχνες χημικές ενώσεις και χοντροκομμένες δόσεις ποζεριάς με τα ίδια τυποποιημένα μοτίβα της μουσικής: κωλοφτιαγμένο αυτοκίνητο παρκαρισμένο έξω, θαυματουργό κινητό στην τσέπη, και μια χαζογκόμενα στο πλάι. Στριμωγμένος στο Club ο άνθρωπος του 21ου αιώνα αισθάνεται τα αυτιά του να βουίζουν και τα αρχίδια του να ταλαντώνονται από το μπάσο, ενώ αγκομαχάει να ξεπεράσει το γείτονά του μέσα σε ένα παγκοσμιοποιημένο αμερικάνικο όνειρο.
Πήρα φόρα όμως και η φωνή της συνείδησης προσπαθεί να με συγκρατήσει με το διαχρονικό "Γούστα είναι αυτά..."
Αντιπαρέρχομαι:
ΜΑ ΓΟΥΣΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ;

Υ.Γ. : Η απάντηση σε επόμενη ανάρτηση.

Ειμαι ΜΑΛΑΚΑΣ

Ε ναι λοιπόν, έχασα το μπλοκάκι μου. ΕΙΜΑΙ ΜΑΛΑΚΑΣ. Φτου κι απ' την αρχή...

3Ε : Ελεγχόμενες Εφηβικές Επαναστάσεις

Τον κόσμο πάντα τον άλλαζαν οι νέοι. O Winston Churchill είπε κάποτε πως όποιος είναι κάτω των 30 και δεν είναι ριζοσπαστικός δεν έχει καρδιά, ενώ όποιος πάτησε τα 30 και παραμένει δεν έχει μυαλό. Το γήρας ου γαρ έρχεται μόνον. Φέρνει μαζί του και τη συντήρηση. Και είναι λογικό. Ο νέος παραλαμβάνει έναν κόσμο που θέλει να τον αλλάξει και να τον φέρει στα μέτρα του. Ο γέρος έιτε έχει κάνει οικογένεια, περιουσία, καριέρα και φοβάται να τα διαπραγματευτεί, είτε έχει κουραστεί και έχει αποδεχθεί τον κόσμο ως έχει. Εξάλλου έχει γεράσει μέσα σ' αυτόν, έχει μάθει να τα βγάζει πέρα. Ακόμα και όταν ο νέος δεν πολιτικοποιείται, πάντα κάνει την επανάσταση του σε κάποιο επίπεδο.
Είμαι 25 χρονών, δεν έχω δει αυτά που έχει δει ένας 80χρονος, αλλά έτσι όπως φτάνουν στ'αυτιά μου οι επαναστάσεις της νεολαίας στο διάβα της ιστορίας, σήμερα έχω την αίσθηση ότι έχουμε την πλεόν ελεγχόμενη και "δήθεν" επανάσταση.
Τις προηγούμενες δεκαετίες σε ένα σχολείο ή ένα πανεπιστήμιο θα συνανατούσες κάποιες ομάδες ανθρώπων που ήθελαν να ξεχωρίσουν από τη μάζα. Παλιότερα στα χωριά θα τους έλεγαν "αλαφροίσκιωτους" ή "τρελλούς". Αργότερα "φρικιά", "πανκιά", "μεταλλάδες", "χιπχοπάδες", "χίπηδες"... Όλοι έκαναν την επανάστασή τους και το δήλωναν με κάθε τρόπο.
Είχαν κάποια κοινά στοιχεία μεταξύ τους που τους είχαν εντάξει στην εκάστοτε υποκουλτούρα, αλλά ταυτόχρονα καθένας ήταν διαφορετικός, είχε την προσωπικότητά του. Σίγουρα δεν ήταν όλοι "αυθεντικοί", υπήρχαν πάντα και πολλοί που ήταν "επαναστάτες χωρίς αιτία" , και απλά στα δύσκολα χρόνια της εφηβείας που τους έφταιγαν όλα για να ξεχωρίζουν απο τη μάζα υιοθετούσαν τα στοιχεία κάποιας από τις παραπάνω ομάδες.
Αναζητώντας τέτοιες ομάδες στην Ελλάδα του 21ου αιώνα συναντάμε τους "Trendy", τους "Emo" και τους αυτοαποκαλούμενους "κάγκουρες" μεταξύ των οποίων μαλιστα προκαλούνται και διαμάχες...
Οι "Emo" υποστηρίζουν ότι διαφέρουν από τους άλλους γιατι έχουν συναισθήματα...
Ντύνονται με μαύρα ρούχα όπως οι γκοθάδες, περνούν απεριόριστες ώρες μπροστά στον καθρέπτη για να φτιάξουν τα μαλλιά τους και υποστηρίζουν ότι χαρακώνονται για να "νιώσουν ζωντανοί"...
Αν και χωράει πολύ συζήτηση πάνω στα συνδετικά στοιχεία των "emo" στην περίπτωσή τους ΥΠΑΡΧΟΥΝ, αντίθετα με τους "trendy" που απλά αυτάρεσκα αυτοαποκαλούνται έτσι επειδή είναι αυτοί που ακολουθούν τις τάσεις της μόδας και αγοράζουν τις δημοφιλείς μάρκες ρούχων και αξεσουάρ που κοστίζουν ακριβότερα. Ουσιαστικά βέβαια, στο θέμα της μόδας δεν διαφέρουν από τους "Emo" , αφού και αυτοί ξοδεύουν πολλά χρήματα για την εμφάνισή τους. Χρήματα τα οποία δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα και την οικονομική τους άνεση, αλλά την τάση τους για επίδειξη, μιας και όπως γνωρίζουμε τα περισσότερα νοικοκυριά ζουν με δάνεια που πασχίζουν να ξεπληρώσουν.
Η λέξη "κάγκουρας" σήμαινε (και σημαίνει για όλους τους άλλους εκτός από τους ίδιους) βρίσιά που παρέπεμπε στο κακό γούστο, την υπερβολή και ενδεχομένως την καθαρή βλακεία. Όταν εμφανίστηκαν οι δύο παραπάνω υποκουλτούρες κάποιοι αυτοπροσδιορίστηκαν ως κάγκουρες για να διαφέρουν απο αυτούς και να υπονοήσουν κατα κάποιον τρόπο ότι δεν είναι "φλώροι" αλλά "μάγκες". Οι κάγκουρες μπορεί να μην ξοδεύουν ιδιαίτερα μεγάλα ποσά στο ρουχισμό τους αλλά μετατρέπουν το φτηνό αυτοκινητάκι της μαμάς τους σε turbo καγκουράμαξα με εξαρτήματα εκατοντάδων ή και χιλιάδων ευρώ...

Αυτό που παρατηρούμε είναι το εξής:
Οι ομάδες αυτές δεν βγήκαν μέσα από κοινωνικές ανάγκες, τάση για αλλαγή, ξεχωριστά πιστεύω ή πολιτικές πεποιθήσεις. Βγήκαν σαν "τάσεις της μόδας" καθοδηγούμενες από τα "κέντρα παραγωγής πολιτισμού" του σύγχρονου κόσμου (βλ. MTV, Hollywood Κτλ) με προφανή στόχο την κατανάλωση μιας ακριβής γκάμας προιόντων.

Μαύρο ή άσπρο, το χρήμα και η ξεφτίλα είναι ίδια...

Ένας θαυμαστός νέος κόσμος...

To 1932 o Aldous Huxley δημοσίευσε το μυθηστόρημα επιστημονικής φαντασίας Brave New World (Θαυμαστός Νέος Κόσμος) όπου περιέγραφε μια μελλοντική κοινωνία βασισμένη στην τότε πρωτοποριακή εφεύρεση του Ford , τη γραμμή παραγωγής. Τα πάντα ήταν προμελετημένα και τυποποιημένα μέχρι την τελεταία λεπτομέρια, έχοντας εξαλείψει ουσιαστικά τα ανθρώπινα συναισθήματα. Οι άνθρωποι γεννιόντουσαν τυποποιημένα σε τάξεις και κατηγορίες έχοντας ουσιαστικά την "κάστα" τους γραμμένη στο ίδιο τους το DNA. Μετά τη γέννηση ακολουθούσε πρόγραμμα υπνοπαιδείας που "μάθαινε" στον καθένα σε ποιά κατηγορία ανήκε και ότι έπρεπε να είναι περήφανος γι'αυτο και να μη διαμαρτύρεται. Αν παρόλαυτα κάποιος ένιωθε συναισθήματα λύπης ή οργής ή ακόμα και χαράς, έπαιρνε μια ουσία, ένα ναρκωτικό, και η ισσοροποία επανερχόταν (Η ιδέα της λήψης ναρκωτικών για την καταπίεση των συναισθημάτων παρουσιάζεται και στην ταινία Equilibrium που αξίζει να δείτε).
Σ' αυτή την κοινωνία απουσίαζε πλήρως η παραγωγή πολιτισμού, μιας και αυτός παράγοταν από μηχανές, η λεγόμενη "ηλεκτρονική μουσική". Ήταν μια κοινωνία χωρίς χρώμα, με το ανθρώπινο στοιχείο να απουσιάζει στην πράξη.
80 χρόνια σχεδόν μετά, μπορεί να μην γεννιόμαστε ακόμα από μηχανές, αλλά η μετάβαση σε έναν τέτοιο μονότονο κόσμο είναι σαφής. Τη βλέπουμε γύρω μας. Στα τραγουδιάρικα ριάλιτι , στις προεκλογικές καμπάνιες, στις καφετέριες και στα σχολεία. Δεν είναι η πολιτική σκηνή ούτε κοινωνία. Είναι ο πολιτισμός μας, όχι μόνο ο ελληνικός αλλά ο παγκόσμιος πολιτισμός που σαπίζει και μεταλλάσεται σε κάτι άλλο, αποστειρωμένο, τυποποιημένο και άκομψο, βγαλμένο από μια γραμμή παραγωγής που αναπτύσσεται σαν καρκίνωμα και επικαλύπτει κάθε προσπάθεια για κάτι αυθεντικό και "ανθρώπινο". Για την πραγματική τέχνη δηλαδή.
Ένα zapping στην τηλεόραση αρκει για να βγάλουμε το μεσημεριανό μας φαγητό στον καναπέ : πλαστικές γκόμενες τραγουδούν playback, "ειδικοί" βγάζουν "πορίσματα", προβληματισμένα ζευγάρια μαλλιοτραφιούνται δημοσίως, ενώ στα διαλείματα μαθαίνουμε πως η μπύρα μεγαλώνει το πέος και το γιαούρτι τα βυζιά. Από κάτω περνούν οι ειδήσεις για τους νεκρούς στην Παλιστίνη, το Ιράκ, τα Εξάρχεια.
Ήμασταν πάντα τόσο κρετίνοι;
Μπορεί. Αλλά ποτέ δεν αντικρίζαμε τη σαπίλα τόσο κοντά μας.